Onverwachte wending
Waar ik enkele weken terug nog vol enthousiasme druk in de weer was met de voorbereidingen van mijn wereldreis ben ik nu samen met de rest van ons gezin aan het vechten tegen de ziekte kanker die recentelijk bij mijn moeder werd geconstateerd.

De afgelopen twee weken waren als een spannende rollercoaster, waar we van de ene uitslag noodgedwongen moesten wachten op de volgende uitslag. Na twee verschillende scans te hebben ondergaan hebben ze een paar dagen terug een punctie genomen van het weefsel om de tumorsoort te kunnen vaststellen. Wederom moeten we dus tot eind volgende week wachten op deze veelzeggende uitslag. Het wachten, de onzekerheid en de gedachtes over de mogelijke uitkomst is hetgeen dat je opbreekt. Afleiding door: werk, sport en praten met mensen die dicht bij je staan is eigenlijk het enige dat enigszins helpt om ermee om te gaan. De uitslag van de punctie moet ons gaan vertellen waar we exact mee te maken hebben, hoe het verloop gaat zijn van de behandeling en een uitslag die ook duidelijk zal maken of ik mijn reis zal moeten gaan annuleren (voor nu).. 

Oneerlijk
Familie is vanzelfsprekend iets dat te allen tijde voorop hoort te staan, no matter what. Het blijft bizar hoe onverwacht zich er wendingen kunnen voordoen in ons leven. Een half jaar geleden steunde ik mijn beste vriend in een enorm zware tijd toen zijn vader helaas aan dezelfde slopende ziekte leed en er pijnlijk genoeg uiteindelijk aan bezweek. Dat is al een moment waarop je denkt: “Wat nou als dit mij overkomt?” Ik heb gezien hoe mensen emotioneel kunnen breken door zulke kwesties. Op dat moment denk je daar verder op persoonlijk vlak nog niet veel bij na want hoe groot is die kans nou eigenlijk, dat je in een soortgelijke situatie komt te zitten..?

Als je dan kijkt dat er binnen een half jaar daarna bij zijn moeder borstkanker wordt geconstateerd en bij je eigen moeder een kwaadaardige tumor in haar buik wordt gevonden dan is dat allemaal even niet te bevatten. Je gunt werkelijk niemand deze ziekte toe maar waarom gebeurt dit altijd bij goede mensen die het al niet makkelijk hebben? Zij die ook al twee jaar lang een loodzware strijd voert tegen de diabetes, zij die nog zo graag lesgeeft aan kinderen, zij die van haar levenskwaliteit al zoveel heeft moeten
inleven, zij die twee adoptiekinderen uit een ontwikkelingsland hier werkelijk de mooiste kans heeft gegeven die er bestaat, namelijk de kans op een goed leven met alle mogelijkheden! Ik kan met niets anders dan lof spreken over de vrouw die er samen met mijn vader ervoor heeft gezorgd dat ik nu sta waar ik sta en ben hoe ik ben. Mama je bent een topper en samen gaan we deze rotziekte verslaan!

Tweestrijd
Ik denk dat een ieder van jullie zich ook wel kan bedenken dat deze wending mij in een lastige tweestrijd brengt nu ik natuurlijk aan de andere kant volop bezig was met mijn wereldreis. Een reis die voor mij een nieuw begin moet/moest betekenen, een reis die mij rust en de ultieme vrijheid zou moeten gaan brengen. Levenservaring, avontuur, onvergetelijke ontmoetingen en prachtige herinneringen is hetgeen waar ik zo naar uitkeek. De gedachte dat dit nu allemaal niet meer zou doorgaan is nauwelijks te bevatten als je meeweegt wat ik de afgelopen twee jaar allemaal heb meegemaakt. Kortgezegd: Ik heb die reis echt nodig! Er is tot dusver nog niets definitief geannuleerd maar ik hou sterk rekening met de kans dat dit moet gaan gebeuren. Indien de uitkomst van het laatste onderzoek positief is en er een hoopvol vooruitzicht bestaat dan is de kans groot dat ik mijn droom alsnog zoals gepland achterna jaag. En anders, anders zal ik mijn droom noodgedwongen (voorlopig) opzij zetten en de mensen hier steunen die me nodig hebben.

Voor nu, hoop alsjeblieft allemaal met ons mee op een positieve uitkomst!
Dankjewel

Thom.