JA, ik ga toch!
Met veel vreugde kan ik jullie vertellen dat mijn wereldreis toch doorgaat, de tickets zijn gewijzigd en de nieuwe vertrekdatum is 17 januari as. Ondanks alles van de laatste tijd ben ik erg blij dat mijn avontuur toch gaat beginnen. Want dat is toch iets waar ik de afgelopen maand steeds meer aan begon te twijfelen.  Natuurlijk is het logisch dat ik met dergelijke gedachten kampte als je ziet wat er allemaal is gebeurd in de laatste anderhalve maand. Ik wist dat als ik zou moeten annuleren, mijn levensdroom wellicht voorgoed weg zou zijn. Mijn ouders beseften dat ook dus zij zijn me blijven zeggen dat ik gewoon moest gaan. Wetende dat zij er volledig achterstaan ben ik dus doorgegaan met de laatste voorbereidingen en is het nu bijna zover! Wel laat ik gezien de omstandigheden het eerste deel weg, dat betekent dat ik India en Sri Lanka helaas (voor nu) moet skippen. Maar deze ga ik vast en zeker tijdens een andere reis combineren!

Voorbereiding
De laatste drie en een halve maand ben ik al druk bezig geweest met het oriënteren, uitzoeken, lezen en samenstellen van mijn droomreis. Toen het schokkende nieuws kwam dat mijn moeder een kwaadaardige tumor heeft in haar buik was mijn zin en enthousiasme in een klap weg, begrijpelijk ook. Ik durfde me even niet meer voor te bereiden laat staan me er nog op te verheugen.Tot me werd gezegd dat ik door moest gaan met de dingen die ik gewoon geregeld moest hebben, zoals: alle inentingen en visa. Er was namelijk nog geen duidelijkheid. Naarmate ik die dingen had geregeld en duidelijk werd dat er de komende drie maanden buiten het bestralingstraject niets zal worden ondernomen hebben we samen besloten dat ik toch ga zoals gepland was. Wel zal ik zodra de operatiedatum bekend is terugvliegen om erbij te zijn, en afhankelijk van de uitkomst reis ik dan weer terug naar waar ik gebleven was.

De laatste loodjes
Tot circa een week voor vertrek werk ik nog wat extra uurtjes zodat ik in de laatste week nog rustig wat tijd thuis kan doorbrengen. Iets dat door mijn vele werken niet vaak voorkomt. Want als ik niet werk ben ik vrijwel altijd te vinden in de sportschool. Ik ben mijn ouders en vooral mijn moeder erg dankbaar dat ze me ondanks deze situatie ook blijven steunen om mijn reis te kunnen verwezenlijken. Zelf zou ik later bij mijn kinderen ook geen moment twijfelen. Want ongeacht wat de situatie is, als je kind maar gelukkig is toch? Mijn steun zal er sowieso zijn, waar op de wereld ik me ook mag bevinden. Voor nu zal dit tot aan mijn vertrek op 17 januari as. mijn laatste bericht zijn. Alle primaire benodigdheden zijn inmiddels aangeschaft dus ik ga me de komende dagen eens bedenken hoe ik mijn backpack het beste kan inpakken. Ook zal ik het eerste hostel in Thailand alvast gaan boeken zodat mijn eerste onderdak is geregeld.

Ik droomde al jaren over zo’n avontuur, maar nu komt het toch echt dichterbij. Het aftellen kan eindelijk beginnen!

Tot snel, Thom.