Mijn adoptie
Volgens mijn papieren ben ik op 7 februari 1991 geboren te Sri Lanka, op 13 maart 1991 ben ik door mijn ouders geadopteerd. Ik ben de jongste, mijn zus is ook geadopteerd in 1987. Ondervoeding in combinatie met salmonella vergiftiging gaf mij weinig kans op overleven. Toch heb ik het gered, dit is mijn verhaal. Tijdens onze opvoeding zijn mijn ouders altijd heel open geweest over de adoptie en hebben zij ons alle hulp en mogelijkheden geboden om onze vragen beantwoord te krijgen.

De zoektocht
Tijdens mijn eerste Sri Lanka reis in 2006 zijn dan ook de eerste lijntjes gelegd en vanaf dat moment dacht ik  jarenlang (12 jaar) te weten wie mijn biologische familie was. De schokkende wending die dit verhaal vanaf 2017 aannam had niemand verwacht.. Afgelopen februari heb ik samen met mijn vriendin vier weken doorgebracht in mijn geboorteland, Sri Lanka. Buiten het reizen door dit prachtige land was een van mijn doelen: het vinden dan wel het verifiëren van mijn roots. In onderstaand verhaal neem ik jou mee in mijn turbulente zoektocht en de uitkomst hiervan.

Velen die mij op Facebook volgen zullen het verhaal (deels) herkennen.  Echter, gezien de talloze mooie reacties die ik hierop heb ontvangen heb ik besloten om het verhaal ook hier te plaatsen.  Met name nu dit mede-geadopteerden kan inspireren en helpen bij deze aangrijpende situaties. Anderzijds verschaft het voor een buitenstaander veel inzicht in wat adoptie inhoudt en wat het voor iemand kan betekenen. Adoptie vormt je namelijk voor het leven!

Waarom delen?
In eerste instantie had ik zo mijn twijfels bij het delen van dit persoonlijke en intens verhaal. Aan de andere kant realiseerde ik me dat de wereld moet weten welke verschrikkelijke dingen er hebben plaatsgevonden omtrent de grootschalige adoptiefraude in de jaren 80 en 90. Ik weet dat er veel geadopteerden zijn die alle bijkomende emoties niet aankunnen en hier niet over willen praten. Ik daarentegen ben bereid om mijn verhaal met jou te delen. Wie je ook bent, hopelijk haal je hier iets waardevols uit.

 
De confrontatie
Na mijn zogenaamde ‘biologische familie’ te hebben ontmoet in 2006 veranderde een DNA-onderzoek in 2017 alles, er was geen match.. Dit bevestigde ook dat mijn geboortecertificaat: nep, vervalst of zelfs verwisseld is. Dus nu, 12 jaar na onze eerste ontmoeting heb ik besloten om de familie te confronteren in Kandy, mijn geboorteplaats (tenminste dat dacht ik). Ik kan je verzekeren dat dit een van de meest aangrijpende ervaringen was die ik ooit heb meegemaakt. Vanaf het moment dat we arriveerden bij het dorpje hoog in de bergregio voelde alles als een rollercoaster. Vastgegrepen , geknuffeld en gekust worden door een vrouw die verklaart dat ze mijn moeder is, niet wetende dat wij al op de hoogte waren van de  DNA-uitslag. 

Daarbovenop omringde het hele dorpje ons van alle zijden  met hun nieuwsgierige, vrolijke en verbaasde gezichten.  Kleine Srilankaanse kinderen al op en neer rennende met hun aandoenlijke schattigheid. 
Deze setting herinnerde mij direct aan mijn meest favoriete adoptiefilm, Lion (een must see). Ten opzichte van 2006 voelde ik me verdoofd en erg opgelaten nu ik absoluut niet wist hoe dit gesprek zou gaan verlopen. Ik zat dan ook ongeduldig te wachten op het moment dat de tolk zou beginnen te praten. Daarnaast was ik destijds pas 15, uiteraard ervaar je zoiets dan veel anders. De taalbarrière speelt ook een grote rol nu je ondanks een tolk vrijwel geen idee hebt  wat er nou exact wordt gezegd. Andrew, onze gids/chauffeur is dezelfde persoon die mij maandenlang vrijwillig heeft geholpen bij mijn zoektocht. Ik ken verschillende geadopteerden die via hem succesvol hun familie hebben gevonden.  Als een ware detective met mijn dossier onder zijn arm begon hij langzaam uit te leggen waarom we waren gekomen.

Onbegrijpelijk
Vanaf dat moment veranderde de hele sfeer, het gelach stopte en de dorpbewoners verlieten de kamer een voor een tot we alleen waren met de ‘vader en moeder’. Ondanks al het bewijs bleven ze ontkennen dat zij niet de echte ouders waren. Echter, hun gespannen houding en gezichtsuitdrukkingen sprak boekdelen, deze mensen wisten meer! Na de moeder flink onder druk te hebben gezet en zelfs te hebben gesmeekt om de waarheid, leek er een moment van hoop te zijn. Helaas snoerde haar man haar zonder enige aarzeling direct de mond. Haar emotie sloeg van verdrietigheid om naar boosheid en de vader zweeg resoluut.. Dit zorgde bij mij voor verwarring, boosheid en diepe teleurstelling. Na het verhaal te hebben meegekregen reageerden de dorpbewoners ook geschokt. Vanaf dat moment koesterden zij merkbaar een wrok jegens de familie. Blijkbaar weegt zoiets heel zwaar in zo’n dorpje. Op onderstaande foto zie je duidelijk de geshockeerde en verwarde blikken van de bewoners.

De zoektocht naar identiteit
Het zoeken naar dat stukje van jouw eigen identiteit is iets dat niemand zou hoeven doen, maar het is ons recht om dit wel te doen. Voor de meeste mensen is dit iets vanzelfsprekends, voor (de meeste) geadopteerden geldt dit niet. Probeer hier maar eens een voorstelling van te maken.. Ondenkbaar, toch?
Voor mij zou dit het einde van mijn roots zoektocht kunnen betekenen. Ik ben immers nooit geregistreerd bij het in mijn papieren genoemde ziekenhuis, dus wie ben ik..?

Het antwoord op die vraag: “Ik heb al een familie die mij alles en meer hebben gegeven dan ik ooit zou kunnen wensen.” Ik ben namelijk opgevoed door de voor mij twee meest bijzondere personen op deze wereld. Zonder enige twijfel zijn dat mijn ouders, en dat zal ook nooit veranderen. Pijnlijk genoeg is mijn moeder veel te vroeg  (2016 54j) overleden, maar zij zal voor mij altijd mijn echte moeder blijven. Zelfs als het biologische stukje alsnog ooit wordt ingevuld. Mijn adoptie heeft mij gemaakt tot wie ik ben, en daar ben ik ontzettend trots op. Ik heb een prachtige jeugd gehad en alles wat ik tot dusver heb bereikt en nog zal gaan bereiken heb ik te danken aan mijn ouders. Uiteraard ben ik mijn biologische familie hoe dan ook dankbaar voor de keuze die er is gemaakt. Anders was ik hier niet meer geweest.

Afsluitend ben ik dan ook sterk van mening dat adoptie een van de mooiste dingen is die er bestaan, het is de gift van het leven. Dus aan alle geadopteerden: wees dankbaar voor alles wat je hebt. Je bent gezegend met een tweede kans, waardeer dit en haal er alles uit! 

“Biology is the least of what makes someone a mother.”

Thom.

Reacties zijn van harte welkom, ook verwelkom ik jou graag als nieuwe (gratis) abonnee op mijn site! 🙂